Con la mano sul viso

Ultimamente sospiro ogni volta che ti leggo. Percio' non voglio commentare.
Non posso.
Non so che cosa dovrei dire. Quello che mi sento oppure quello che suppongo che tu senta?
Forse mi sento quello che suppongo che tu senta.
Chi sa...
Confondo «io» e «tu».
Non so piu' per chi sospiro. Ma continuo a farlo...
Forse non importa.

.

Sono vicino, va' bene? Anche se non ti ho mai incontrato di persona. Ho conosciuto solamente quella parte di te che mi hai lasciato conoscere tu. La figura che ho di te e' un complesso delle fotografie che mi hai permesso di ammirare.

.

E questa lingua... Dalla prima volta che sono venuta da te ho pensato che e' la nostra lingua.
Se noi due potessimo mai avere qualcosa solamente nostro, questo sarebbe questa lingua.
Questa lingua che e' qualcosa di sconosciuto ma cosi' tanto familiare.
Come te.
Questa lingua che mi lascia tenere la sua mano quando voglio sentrmi meglio senza che lei lo sappia.
Come fai tu.
Questa lingua che ha una melodia di dolce dolor.
Come te.
Come me.

Don't try for money... Best things in life are free...

Μην επιδιώκετε το χρήμα... Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή προσφέρονται δωρεάν... Κι εκεί κρύβεται το μεγαλείο! Δε χρειάζεσαι λεφτά για να τα αποκτήσεις. Αυτό που χρειάζεσαι είναι αλήθεια κι αυτή σχεδόν πάντα - σχεδόν, λέω, γιατί υπάρχει και η φτηνή αλήθεια - είναι πολύ πιο ακριβή κι από ένα ασύλληπτο χρηματικό ποσό.

Πώς μπορεί η μη-ύλη να ξεπερνά σε αξία την ύλη; Μήπως επειδή κρύβει μαγεία ; Κι αυτή η μαγεία, ως κάτι άπιαστο, καταλήγει πολύτιμο; Δε μπορείς να τη δεις, δε μπορείς να την αγγίζεις, μπορείς όμως να την επιδιώξεις και να την νοιώσες.

.

Δεν τη βλέπω, μα ξέρω πώς υπάρχει.

Την επιθυμώ, αλλά είναι κάτι στιγμές που δεν ξέρω κατά πού να τη γυρέψω.

Εκεί που νομίζω ότι την έχω, ξαφνικά τη χάνω.

Δεν είμαι σίγουρη ότι με μια μου πράξη μπορεί να την αποκτήσω, αλλά αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα με αυτή την πράξη να έρθω πιο κοντά της, δε θα διστάσω.

Μερικές φορές τη βλέπω μέσα στα μάτια σου, αλλά είμαι εγωίστρια, δε μου αρέσει η μορφή της, δεν τη θέλω έτσι!

Άλλοτε πάλι είναι τόσο δυνατή που καταντά επώδυνη για τα όριά μου.

.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Είναι όντως πλάσματα υπέροχα μοναδικά. Τους αγαπώ γιατί από την πρώτη κιόλας ανάσα τους και σε κάθε επόμενη εμφυσούν στον κόσμο δόσεις εν δυνάμει μαγείας. Φτάνει μονάχα να ξέρουν να τις εκμεταλλευτούν σωστά για να την αναδείξουν. Μπορούν, αν το θελήσουν, να χρησιμοποιήσουν ένα αμάλγαμα γης και ψυχής και να φτιάξουν ουρανό. Κι αν ακόμα κι αυτό δεν τους φτάνει – γιατί είναι άνθρωποι, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη φύση τους, έχουν αδυναμίες, είναι πλεονέκτες και δεν αντέχουν για πολύ τη μοναξιά – μπορούν στον ουρανό τους να καλέσουν κι άλλους ανθρώπους και να επιδιώξουν μαζί το αιώνιο. Δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά αξίζει την προσπάθεια.
Τι ανόητοι που είμαστε ώρες ώρες… Ψάχνουμε τριγύρω για μαγεία ενώ στην ουσία την κουβαλάμε εντός μας.

.

Ναι, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή προσφέρονται δωρεάν. Δεν αγοράζονται, δεν πουλιούνται αυτά τα ίδια. Μονάχα τα υποκατάστατά τους. Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να αποκτήσουμε ένα κομμάτι από τη θεία φύση τους αλλά χρησιμοποιούμε μέσα γήινα, ανθρώπινα χωρίς να φροντίσουμε πρώτα να τα αγκαλιάσουμε με ψυχή, για να τους δώσουμε διάσταση θεϊκή…

Il pendolo di Foucault

Η δεισιδαιμονία φέρνει γρουσουζιά.

.

.

Η εμπειρία του Υπερφυσικού δε μπορεί να διαρκέσει πολύ δίχως να διαταράξει το νου.

.

.

Το μυστικό των πυραμίδων δεν αποκαλύπτεται αν τις υπολογίσεις σε μέτρα, αλλά μόνο σε αρχαίους κυβίτες.

.

.

Η τραγωδία του αυτόχειρα είναι ότι, μόλις κάνει το σάλτο από το παράθυρο, ανάμεσα στο έβδομο και στο έκτο πάτωμα, το ξανασκέφτεται : «Αχ, να μπορούσα να γυρίσω πίσω!».

.

.

Γεννιόμαστε πάντοτε σε λάθος ζώδιο, και το να παραμείνεις αξιοπρεπώς στον κόσμο σημαίνει ότι διορθώνεις μέρα με τη μέρα το ωροσκόπιό σου.

.

.

Πώς μπορεί η ζωή να είναι τόσο γενναιόδωρη και να προσφέρει μια τόσο μεγαλειώδη ανταμοιβή στη μετριότητα;

.

.

«Ανήκω σε μια χαμένη γενιά και βρίσκω τον εαυτό μου μόνο όταν παρίσταμαι ομαδικά στη μοναξιά των ομοίων μου.»

.

.

Crede firmiter et pecca fortiter

( Πίστευε σταθερά και αμάρτανε γενναία)

.

.

Μπορεί κανείς να βασανίζεται από τύψεις για όλη του τη ζωή, όχι επειδή διάλεξε το λάθος, γι' αυτό μπορεί τουλάχιστον να μετανιώσει, αλλά επειδή του είναι αδύνατον να αποδείξει στον εαυτό του ότι δε θα διάλεγε το λάθος.

.

.

Μπορεί κανείς να είναι δειλός επειδή το θάρρος των άλλων του φαίνεται δυσανάλογο με την κενότητα των περιστάσεων; Τότε η γνώση σε κάνει δειλό.

.

.

Είναι δυνατόν η πραγματικότητα να μην ξεπερνά απλώς τη φαντασία, αλλά να προηγείται, ή μάλλον να τρέχει προκαταβολικά για να διορθώσει τις ζημιές που θα δημιουργήσει η φαντασία;

.

.

Χωρίς την αίσθηση της αναμονης δεν υπάρχει παράδεισος.

.

.

Τα οράματα είναι λευκά, γαλάζια, αχνορόδινα. Τέλος, είναι ανάμεικτα και όλα φωτεινά, στο χρώμα της φλόγας ενός λευκού κεριού, θα δείτε σπίθες, θα νιώσετε το δέρμα σας να ανατριχιάζει σ' όλο σας το κορμί, όλα αυτά προαγγέλουν την αρχή της έκστασης όπου το πράγμα παρασύρει αυτόν που επιτελεί το έργο.

.

.

«...Λία. Τώρα δεν ελπίζω πια να την ξαναδώ, αλλά θα μπορούσα να μην την είχα συναντήσει και θα 'ταν χειρότερα. Θα 'θελα να ήταν εδώ, να μου κρατάει το χέρι, ενώ ανασυνθέτω τους σταθμούς της καταστροφής μου.»

.

.

Ν' αγαπάς ή να νομίζεις ότι αγαπάς σαν αιώνιος ιερέας μιας αρχαίας εκδίκησης.

.

.

Μισώ αυτούς που προσπαθούν να μου πουλήσουν την ψευδαίσθηση του πάθους.

.

.

Πόσο ξεκάθαρα γίνονται όλα όταν κοιτάζεις από το σκοτάδι μιας απομόνωσης!

.

.

Νίκο

Δεν είναι κι εύκολο... Πώς να ξέρω τι κρύβεται πίσω από την κάθε ανάσα σου; Με κοιτάς στα μάτια μα δε μπορώ να φανταστώ τι βλέπεις στα δικά μου. Αυτό που θέλω ή αυτό που μπορείς; Μπορείς να δεις αυτό που θέλω; Σου μιλάω μα είναι τόσο δύσκολο να καταλάβω αν καταλαβαίνεις. Πάντως συνεχίζω να σου μιλάω. Φωνάζω. Φωνάζεις κι εσύ. Μέσα στη δυστυχισμένη - ; - επανάληψή σου. Σου μιλάω ψιθυριστά. Οι φωνές δε βγάζουν πουθενά. Μα εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις χτυπώντας τις γροθιές σου στο κρεβάτι και τα μικρούτσικα μάτια σου μου φαίνονται τώρα ακόμη πιο μικρά. Σου μιλάω ψιθυριστά. Οι φωνές δε βγάζουν πουθενά. Και επιμένω πεισματικά να προσπαθώ να σου εξηγήσω. Και τώρα πια σταματάς να φωνάζεις. Τα μάτια σου καρφώνονται στα δικά μου. Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Μα ναι, με καταλαβαίνεις. Βάζεις τη φόρμα σου και πας να κάνεις το τσιγάρο σου. Μέχρι την επόμενη φορά...

σ' αγάπησα

ή

σ' αγαπάω;

Arcangelo II

επιστροφή στο κόκκινο. δύο.
τριγύρω γλυκές ματιές, απαλά φιλιά, αγκαλιασμένα χέρια. μακρινά.

Γιατί μόνο εδώ γίνονται τέτοιες συζητήσεις;
Επειδή εδώ υπάρχουν αναμνήσεις. Είναι γνώριμα.

κι έτσι απλά, αναμενόμενα ξαφνικά, δίχως μουσκεμένη καρδιά πια, λέγονται λόγια που παλιά πονούσαν, ακούγονται ονόματα που άλλοτε λέγονταν μόνο ψιθυριστά. επιτέλους.

Δε θέλω να ξεχνάω. Τον φέρνω στο νου μου μα δεν αισθάνομαι τίποτα. κενό.
δεν είναι κενό. λέγεται νοσταλγία.

τραγουδάμε στίχους με βλέμμα που διαπερνά το τζάμι και βολτάρει έξω στην πλατεία. ονειροπόλα.

Θα το κάνουμε το βήμα; Όχι.

στα ίδια μέρη

θέλεις ένα;

πώς με καταλαβαίνεις!

δε σε δίνω

χασκόγελα υποτιθέμενης αιδούς

με ψαρώνεις

σκέψεις χθεσινοβραδινές

μπορεί και να το κάνεις τελικά... εσύ.

δε θα χρειαστεί να μου το πεις με λόγια.
θα μου το πει το καθαρό βλέμμα σου.

Πάμε εκεί να πληρώσουμε.
14.
Καλό βράδυ.
Καληνύχτα, Νανούκα.

Che cosa senti?

- Τι ακούς;
- Ένα πιάνο.

Σε βλέπω μπροστά μου. Ναι, τα μάτια μου είναι κλειστά. Τα πόδια μου πάνω στο γραφείο.

Ανοιγοκλείνεις άτσαλα τα βλέφαρά σου. Ξάφνου με κοιτάς κατάματα. Περπατάς αθόρυβα με τα χέρια ορθάνοιχτα. Η έκφρασή σου θυμίζει άνοιξη.

- Τι ακούς;
- Ένα πιάνο.

Παύω να σκέφτομαι το οτιδήποτε. Και μένω να σε κοιτάζω. Εκστατικά. Περνώ απαλά τη γλώσσα μου πάνω από τα χείλη μου.

Κοντοστέκεσαι. Κάθεσαι στο πάτωμα. Σταυροπόδι, σαν παιδί. Χαμογελάς. Και με χαμηλωμένο το κεφάλι με κοιτάς.

- Τι ακούς;
- Ένα πιάνο.

Έχω ξαπλώσει στο πάτωμα. Ναι, τα μάτια μου είναι ακόμη κλειστά. Το πορτοκαλί φως της θερμάστρας χορεύει ρυθμικά πάνω στο σώμα μου.

Ξαπλώνεις. Στηρίζεις με το αριστερό χέρι το κεφάλι σου. Με το δεξί κάνεις σκιές πάνω μου. Τα δάχτυλά σου λικνίζονται γεμάτα υποσχέσεις που δεν πραγματοποιούν.

- Τι ακούς;
- Σσσσσσσσσς.
- Σε ρώτησα τι ακούς!
- Τη σιωπή.