ενοχές παντού
σε ό,τι κι αν κάνεις
για ό,τι κι αν κάνεις
επειδή το κάνεις
μα
απ’ ότι λες
έχεις μάθει πια να τις αναγνωρίζεις και να τις δείχνεις με το δάχτυλο
σα να μη σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι
λες τα πάντα
με χαμόγελο
λόγια και ιστορίες αλλόκοτες
είναι όλη σου η ζωή που μου τη δίνεις έτσι
φρίκη καλυμμένη με αστεία
σου προσφέρω κι εγώ τη φρίκη μου και μοιάζει λιγότερο τρομακτική
με φέρνεις κοντά στο ακραίο
το δικό σου
και
το δικό μου
με τρόπο που δε φοβίζει

κάνεις τους ανθρώπους να σου μιλούν
σε είχα παρεξηγήσει...

.

.

.

.

.

Urime ditelindjen

.

.

.

.

.

Τι να πω πια; Οι αλήθειες μου μοιάζουν με ψέμα και τα χρώματά μου τελειώνουν. Άρχισα να αγαπώ τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Προσπαθώ να τις βάλω σε πολύχρωμα κάδρα, μα η αλήθεια είναι πως κατά βάθος συνεχίζω να τις προτιμώ σκέτες, κολλημένες σε λευκό τοίχο. Κοιτάζω αγνώστους στα μάτια και βλέπω ολόκληρες ιστορίες ντυμένες με ασπρόμαυρα τούλια. Τα γιορτινά φώτα είναι κι αυτά ασπρόμαυρα, απλά πιο λαμπερά. Δαγκώνω τα δόντια μου. Θα 'θελα... το φαντάστηκα, δε μπορώ. Επειδή δε γίνεται. Σφίγγω τα δόντια είναι το σωστό. Αγαπάω τις εικόνες που βλέπω πίσω από τα παράθυρα. Και μαζί μ' αυτές, τις εικόνες που καθρεφτίζονται πάνω στο τζάμι.

Δεκέμβριος 2007