Σκοτάδι... Όπως κάθε βράδυ, έτσι κι απόψε μόνη της συντροφιά έχει ένα κερί. Το φυλούσε πολύ καιρό αυτό το κερί. Ήλπιζε να το ανάψει για πρώτη φορά όταν θα ήταν αγκαλιά με τον αγαπημένο της.
Σα να το έβλεπε μπροστά της κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια της...
Ήταν αγκαλιασμένοι στον κόκκινο καναπέ. Την κρατούσε αγκαλιά και την κοιτούσε ενώ εκείνη είχε κλειστά τα μάτια της. Όχι δεν ονειρευόταν. Για την ακρίβεια δεν σκεφτόταν τίποτα. Άφηνε απλά τις αισθήσεις της να νοιώσουν την ηδονή που προκαλούσε το άγγιγμά του χεριού του στο μάγουλό της, στο λαιμό της, στην άκρη του στήθους της... Αυτό το άγγιγμα σε συνδυασμό με το φως του κεριού ήταν το υπέρτατο όνειρό της. Όνειρο που θα αναζητά μια ζωή...
Το κερί τελικά το άναψε! Αλλά δεν ήταν με εκείνον... Για την ακρίβεια δεν ήταν με κανένα! Μόνη για άλλη μια φορά. Τουλάχιστον τώρα η μοναξια της δεν συνοδευόταν από πόνο, αλλά από οργή! Αυτή βοηθάει πολύ περισσότερο γιατί την έκανε να αισθάνεται δυνατή, δεν τη σμπαράλιαζε στη γωνιά ενός δωματίου γεμάτη δάκρυα. Δεν το επέτρεψε στον εαυτό της να περάσει ξανά το ίδιο.
Έτσι έχει μείνει μόνη, με το αναμμένο της κερί, στον κόκκινο καναπέ, να ακούει μελωδίες γνώριμες και να σκέφτεται ασταμάτητα. Το μυαλό της πονάει, η καρδιά της ακόμα περισσότερο... Είναι όμως πλέον η ίδια υπεύθυνη για τα αισθήματά της, ακόμα κι αν αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από πόνο, πίκρα, θλίψη κι απελπισμένη προσπάθεια να μην έχει ανάγκη από κανέναν. Δε βρίσκεται στο έλεος κάθε ανόητου που νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να παίζει με την καρδιά της. Αυτή ευθύνεται για ό,τι συμβαίνει μέσα της. Κι αυτό της δίνει δύναμη.
Τι κι αν είναι μόνη; Τι κι αν δεν υπάρχει κανένας εκεί έξω που να αποκοιμιέται με τη σκέψη της; Κανείς που να τη σκέφτεται αμέσως μόλις ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωί;
Θα ακούσει άραγε ποτέ αυτά τα λόγια από κανένα;
"Μου έλειψες"... "Σ'έχω ανάγκη"... "Είσαι η ζωή μου όλη"... "Σ'αγαπώ"...
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία τώρα πια, γιατί ξέρει πως ακόμα κι αν πράγματι κάποιος την κοιτάξει στα μάτια και της ορκιστεί ότι την αγαπάει είναι τόσο, μα τόσο μικρή η πιθανότητα να το εννοεί πραγματικά!
Την κοίταξε κάποτε μέσα στα μάτια και της είπε πως είναι η μοναδική γυναίκα της ζωής του, πως είναι ερωτευμένος τρελά μαζί της... Και είπε ψέματα.
Το κερί δε θα σταματήσει να το ανάβει κάθε βράδυ...
Ξέρει πως το φως του είναι το μόνο αυθεντικό άγγιγμα πάνω στο κορμί της...
Σα να το έβλεπε μπροστά της κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια της...
Ήταν αγκαλιασμένοι στον κόκκινο καναπέ. Την κρατούσε αγκαλιά και την κοιτούσε ενώ εκείνη είχε κλειστά τα μάτια της. Όχι δεν ονειρευόταν. Για την ακρίβεια δεν σκεφτόταν τίποτα. Άφηνε απλά τις αισθήσεις της να νοιώσουν την ηδονή που προκαλούσε το άγγιγμά του χεριού του στο μάγουλό της, στο λαιμό της, στην άκρη του στήθους της... Αυτό το άγγιγμα σε συνδυασμό με το φως του κεριού ήταν το υπέρτατο όνειρό της. Όνειρο που θα αναζητά μια ζωή...
Το κερί τελικά το άναψε! Αλλά δεν ήταν με εκείνον... Για την ακρίβεια δεν ήταν με κανένα! Μόνη για άλλη μια φορά. Τουλάχιστον τώρα η μοναξια της δεν συνοδευόταν από πόνο, αλλά από οργή! Αυτή βοηθάει πολύ περισσότερο γιατί την έκανε να αισθάνεται δυνατή, δεν τη σμπαράλιαζε στη γωνιά ενός δωματίου γεμάτη δάκρυα. Δεν το επέτρεψε στον εαυτό της να περάσει ξανά το ίδιο.
Έτσι έχει μείνει μόνη, με το αναμμένο της κερί, στον κόκκινο καναπέ, να ακούει μελωδίες γνώριμες και να σκέφτεται ασταμάτητα. Το μυαλό της πονάει, η καρδιά της ακόμα περισσότερο... Είναι όμως πλέον η ίδια υπεύθυνη για τα αισθήματά της, ακόμα κι αν αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από πόνο, πίκρα, θλίψη κι απελπισμένη προσπάθεια να μην έχει ανάγκη από κανέναν. Δε βρίσκεται στο έλεος κάθε ανόητου που νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να παίζει με την καρδιά της. Αυτή ευθύνεται για ό,τι συμβαίνει μέσα της. Κι αυτό της δίνει δύναμη.
Τι κι αν είναι μόνη; Τι κι αν δεν υπάρχει κανένας εκεί έξω που να αποκοιμιέται με τη σκέψη της; Κανείς που να τη σκέφτεται αμέσως μόλις ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωί;
Θα ακούσει άραγε ποτέ αυτά τα λόγια από κανένα;
"Μου έλειψες"... "Σ'έχω ανάγκη"... "Είσαι η ζωή μου όλη"... "Σ'αγαπώ"...
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία τώρα πια, γιατί ξέρει πως ακόμα κι αν πράγματι κάποιος την κοιτάξει στα μάτια και της ορκιστεί ότι την αγαπάει είναι τόσο, μα τόσο μικρή η πιθανότητα να το εννοεί πραγματικά!
Την κοίταξε κάποτε μέσα στα μάτια και της είπε πως είναι η μοναδική γυναίκα της ζωής του, πως είναι ερωτευμένος τρελά μαζί της... Και είπε ψέματα.
Το κερί δε θα σταματήσει να το ανάβει κάθε βράδυ...
Ξέρει πως το φως του είναι το μόνο αυθεντικό άγγιγμα πάνω στο κορμί της...
