Buongiorno

Και η ηδονή συνεχίζεται… αλλά πάλι διακεκομμένα… Αφού δεν το αντέχεις, γιατί το θέλεις; Γιατί το συνεχίζεις; Χθες το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που τόλμησες να φτάσεις στα άκρα ή μάλλον να πλησιάσεις, γιατί την κορυφή δεν κατάφερες να την αγγίξεις. Προσπαθούσες, αλλά δεν μπορούσες. Ίσως κατά βάθος να μην το ήθελες. Και σήμερα πονάει όλο το κορμί σου. Πάντα από πόνο συνοδεύεται; Πόνος παντού! Ευτυχώς όχι στην καρδιά. Νομίζω ότι αυτή η άμοιρη έχει πάψει πια να ασχολείται μαζί σου. Δεν σου δημιουργεί κανένα συναίσθημα, ούτε αρνητικό ούτε θετικό. Το μόνο που αισθάνεσαι είναι ένα απόλυτο κενό. Δεν μπορεις να αποφασίσεις αν αυτό είναι καλύτερο… Δεν ξέρεις αν προτιμάς να πλημμυρίζεις από έντονα συναισθήματα – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σφίγγεται η καρδιά σου και θα αποσυντονίζεται ολόκληρη η ζωή σου – ή να μην αισθάνεσαι πράγματα και να αρκείσαι σε μία απόλυτη ψυχική ηρεμία που δεν έχει κανενός είδους σκαμπανέβασμα, που σε αφήνει ήρεμη και ίσως απαθή… Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι κακό! Και το διαπίστωσες σήμερα που ξύπνησες. Σηκώθηκες από το κρεβάτι σου και τίποτα. Δεν ξύπνησες ούτε με όρεξη ούτε χωρίς όρεξη. Απλά ξύπνησες, ντύθηκες και βγήκες.
Σε ενοχλεί αυτό. Δεν έχεις μάθει να είσαι έτσι… Δεν θέλεις να αλλάξεις και σε φοβίζει το γεγονός ότι κάνεις πράγματα που μέχρι πρόσφατα καταδίκαζες. Σου άρεσε που όταν ξύπνησες βρήκα δίπλα σου μια ζεστή αγκαλιά για να σου πει «καλημέρα»; Δεν ξέρεις.. Μπορεί σαν ιδέα να είναι ωραία! Αυτό άλλωστε δεν είναι που αποζητάς τόσο καιρό; Τότε γιατί δεν ξύπνησες μ’ ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη σου; Γιατί δε σ’ ένοιαζε αν θα φύγει ή αν θα μείνει; Γιατί σου ήταν αδιάφορο αν θα πήγαινες ή όχι στη δουλειά; Γιατί καθημερινά προβλήματα που είχες να αντιμετωπίσεις μέχρι πριν δεν απασχολούσαν καν το μυαλό σου; Γιατί το μόνο που έκανες ήταν να κλείσεις τα μάτια σου και να αφουγκράζεσαι τη ρυθμική ανάσα σου;
Πριν από λίγο είδες ένα σημάδι στο στήθος σου και μέσα σου δεν κινήθηκε τίποτα. Είναι το μόνο ίχνος της χθεσινής βραδιάς. Μιας βραδιάς που είχε τα πάντα… ηρεμία, ένταση, πάθος, γλύκα, λουλούδια, Ακρόπολη, κρασί, σταγόνες ιδρώτα, βογκητά ηδονής… Είχε τα πάντα εκτός από τη λύτρωση της κορύφωσης και τη μαγεία του αληθινού… Κι αυτή η έλλειψη τα κατέστρεψε όλα! Το σημάδι αυτό θα χαθεί σε λίγες μέρες… Θα χαθεί και θα πάρει μαζί του κι όλη τη νύχτα εκείνη. Και τίποτα πια δε θα σου τη θυμίζει, παρά μόνο αυτές εδώ οι αράδες, που θα τις διαβάζεις και θα τις ξαναδιαβάζεις μέχρι να μπορέσεις επιτέλους να αισθανθείς κάτι, μέχρι να καταφέρεις να κάνεις ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό σου. Μπορεί έτσι να λυτρωθείς τελικά…
«Είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα…Δε νοιώθω θλίψη, μα μου’ χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία…»