La vita e bella

« Την κάθε νύχτα δε μπορώ, δεν την αντέχω. Όταν με φτάνει μου ματώνει την ψυχή. Κι οι αναμνήσεις μου καρφώνουν το μυαλό μου και με κρατάνε ώσπου να’ ρθει το πρωί. Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί; Γιατί η αγάπη να’ χει τέλος στη ζωή; Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί; Κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί; »
Τόσοι άνθρωποι εκεί έξω. Είναι βράδυ και βγαίνω στο μπαλκόνι. Τι να κρύβουν άραγε τα σπίτια με τα σβησμένα φώτα; Τι μυστικά να φυλάνε τα σκοτεινά δωμάτια; Πόσο σφιχτά μπορεί ο καθένας να αγκαλιάζει το παρελθόν του και τις σκέψεις που το κρατάνε ακόμα ζωντανό μέσα του;
«Κλείστηκα στο δάσος της σιωπής κι έχω μονάχα συντροφιά τις αναμνήσεις, που μου γυρίζουν το αύριο στο χτες, τι ευτυχία λέει ακόμα αν με θες. Αγαπώ τη ζωή για το χτες και το αύριο που με πάει στο τότε. Και η ελπίδα μου είναι, αν με θες, που το αύριο θα ζήσω στο τότε»
Κουράγιο σε όλους μας. La vita e bella, αρκεί να μπορείς να το δεις. Ή μάλλον… αρκεί να θες να το δεις! Αν μάλιστα έχεις συντροφιά, όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο υποφερτά. Έτσι δεν είναι; Αρκεί κάποιος να είναι εκεί, να σου κρατάει το χέρι σφιχτά χωρίς να πρέπει να του το ζητήσεις…