οι άνθρωποι αλλάζουν...

Rispondendo alla provocazione I

Ξύπνησα απότομα… Στο χέρι μου κρατούσα σφιχτά μια μαύρη κορδέλα. Δεν απόρησα. Είχε έρθει η ώρα. Έβγαλα τα ρούχα μου, έλυσα τα μαλλιά μου και άνοιξα το κεντημένο κουτί με τις αναμνήσεις. Τετράδια, σημειώματα ανάμεσα στα φύλλα του παιδικού και παιδιάστικου ημερολογίου, εισιτήρια, καρτ – ποστάλ, χαρτιά χιλιογραμμένα, ένα πουγκάκι με δύο πετρούλες από το αιώνιο πλέον σπίτι της γιαγιάς και του παππού, που είχα ξεχάσει πως τις είχα πάρει κρυφά εκείνο το καλοκαίρι από την Περίβλεπτο, κι ένα δόντι μου που ούτε ξέρω γιατί το κράτησα, κέρματα, φωτογραφίες, αρώματα από τη συλλογή με τα επιστολόχαρτα. Αυτός είναι ο τρόπος μου…

1. Γεννήθηκα στα Γιάννενα, των Τριών Ιεραρχών. Ο πρώτος άνθρωπος που ανέλαβε να με υπερασπιστεί από την πρώτη κιόλας μέρα της γέννησής μου ήταν ο παππούς μου, που δεν ήξερε να μου λέει «όχι» κι ούτε έμαθε ποτέ του. Έδιωξε με τις κλωτσιές από το μαιευτήριο τη γριά ξαδέλφη του που πήγε να τον παρηγορήσει επειδή το πρώτο του εγγόνι ήταν κορίτσι. Από κει κι έπειτα έμαθα να υπερασπίζομαι μόνη μου τον εαυτό μου. Σπάνια βέβαια το έκανα σωστά... Κι έπειτα έμαθα να ζω στα Τρίκαλα, με τα 3 Καλά. Μόνο που εγώ πάντα έψαχνα για το τέταρτο… Και ψάχνοντάς το βρέθηκα στην Αθήνα, σ’ ένα δυάρι στο Παγκράτι, που το έντυσα με έπιπλα ΙΚΕΑ και το στόλισα με πράγματα από το παλιό μου δωμάτιο, γιατί δεν ήθελα και δε μπορούσα να τα αφήσω ΌΛΑ πίσω…

2. Από τότε κι έπειτα μετράω τη ζωή μου με «έτη φοίτησης». Τώρα είμαι τριών... Πέρασα το πρώτο έτος με γουρλωμένα μάτια, προσπαθώντας να γράψω στις πρώτες εξεταστικές, κάνοντας ατέλειωτες βόλτες στη Διονύσου Αρεοπαγίτου, πίνοντας στο θόλο το κρύο ρόφημα με τις 1.734 θερμίδες ανά γουλιά και τριγυρνώντας στα νησιά. Το δεύτερο έτος με έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι. Ήταν η εποχή που «ξεκλείδωνα τα χείλη μου, να πίνω, να καπνίζω, να φιλώ και να ρωτάω…»(Μ.Π.). Τρίτο έτος και η ζωή μου γεμίζει γέλια, μουσικές σκηνές και αποφάσεις που επιτέλους τηρούνται. Κι ακόμα δεν τελείωσε η προθεσμία…

3. Το τυχερό μου γράμμα είναι το Ε, που έχει αποδείξει εις διπλούν ότι ένας τέτοιος τίτλος του αξίζει! Γιατί όσο κι αν έπαιξα με άλλα γράμματα, όσο κι αν προσπάθησα να τα βάλω στη σειρά και να βγάλω νόημα, τίποτα δεν κατάφερα. Κι όμως τώρα πια μπορώ να διακρίνω μια λέξη… Να… αχνοφαίνεται… Τι γράφει…; Ευ.Γ.Ε.; Χμ…

4. Μου αρέσουν τα βλέμματα που λένε πολλά, τα παραμύθια, οι αγκαλιές, ο ζεστός καφές, τα πολύτιμα δάκρυα, οι αναμνήσεις, τα κεριά, οι καλημέρες. Σιχαίνομαι τα ψέματα, τη χυδαιότητα, την απόγνωση, το σκοτάδι, τα ερωτηματικά. Φοβάμαι τη μοναξιά.

5. Με λένε Γαλήνη.

Υ.Γ.1 Τη μία και μοναδική μου μαύρη κορδέλα την αφήνω στο μπαλκόνι να την πάρουν οι πέντε ανέμοι... (πέντε, για να μη χαλάμε και τον κανόνα!).

Υ.Γ.2 ykmt, grazie...!

Motivi Stupidi

Βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα που στην πραγματικότητα δε συμβαίνουν.
Κι όμως τα βλέπουμε μπροστά μας. Είναι σκηνές που έχουμε ζήσει. Παλιά...
Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια, γιατί τότε γίνονται όνειρο.
Στ’ αλήθεια…
Ξέρουμε πως δεν υπάρχει αυτό που θέλουμε να νομίζουμε ότι βλέπουμε κι όμως το βλέπουμε.
Τα βλέπω όλα. Ξανά. Αρκεί να μου δοθεί μια αφορμή.

Βλέπουμε πρόσωπα χωρίς πρόσωπο - γιατί το έχουμε ξεχάσει πια κι αυτό.
Δεν είναι στ’ αλήθεια εκεί. Αλλά να που στέκονται μπροστά μας με μάτια ορθάνοιχτα χωρίς βλέμμα.
Ξέρουμε ποιός είναι! Και τον αναγνωρίζουμε αυθόρμητα.
Δε μπορούμε να τον περιγράψουμε. Δε θυμόμαστε το χρώμα των ματιών, του δέρματος, το ανάστημα, τη μυρωδιά, την αίσθηση της παρουσίας του…
Κι όμως είναι εκεί.
Τους βλέπω όλους. Ξανά. Αρκεί να βρω μια αφορμή.

Δεν είναι τρέλα. Είναι θέμα κατεργαριάς...

Παλιά τραγούδια, δακρύβρεχτες ταινίες,
κεντρικοί δρόμοι, ηλίθιες ημερομηνίες,
θύμισες γραμμένες σε κιτρινισμένα πια φυλλοκάρδια...