Μη σταματάς! Συνέχισε.

Δώσε στην καρδιά λόγο να χτυπά σαν τρελή.

Δώσε στο μυαλό υλικό για όνειρα νυχτερινά που το πρωί θα έχουν ξεχαστεί.

Δώσε στο μελάνι αφορμές να σκορπιέται εδώ κι εκεί.

Δώσε στα κλειστά μάτια εικόνες για να μην αντικρίζουν το σκοτάδι.

Κι άλλο! Δεν τελείωσε εδώ. Κυλάει ακόμη και το ξέρεις.

Αφού χρόνια τώρα δεν το σκορπάς, αλλά σταγόνα σταγόνα το μαζεύεις στις χούφτες σου και το φυλάς σαν πολύτιμο υλικό. Το κοιτάς συχνά, το προσέχεις σαν τα δυο σου μάτια και δεν το αφήνεις να φύγει. Δεν το αφήνεις.

Ακόμη κι αν μερικές στιγμές το πέταξες, έτρεξες γρήγορα να το μαζέψεις πάλι.

Σταγόνα, σταγόνα...

Πέτα το τόπι. Πιάσε το τόπι.
Πέτα το. Πιάστο. Πέτα το. Πιάστο.

Ξεκινάμε το παιχνίδι, μέχρι να το βαρεθούμε και να βρούμε κάποιο άλλο, πιο καρδιακό.
Μέχρι να μπορείς αυθόρμητα να βάλεις το χέρι σου γύρω από τον ώμο μου κι εγώ το δικό μου στην κωλότσεπη του τζιν σου.
Και τότε... τότε θα 'ναι αλλιώτικα από κάθε άλλη φορά.

... εκτός κι αν μας πέσει το τόπι, πριν καν προλάβουμε να το βαρεθούμε..

16/10/2007

Δεν έβρισκα λόγια για να το πω.

Όχι, δεν ήταν κάτι σαν έκρηξη που δε μπορούσε να βρει χώρο για να υπάρξει ως έκρηξη. Ούτε κραυγή που δεν έβρισκε αφτιά για να ακουστεί. Ποιές είναι οι σωστές λέξεις για να το πουν και για να το καταλάβουν οι άλλοι.. Ναι, ήθελα να το καταλάβουν, μα δε μπορούσα να το επικοινωνήσω.

Τώρα ξέρω.
Τώρα που βγήκα και το βλέπω απ' έξω κι από λίγο πιο μακριά ξέρω τι ήταν.

Εικόνα.

Ήθελα με τα χέρι μου να κατεβάσω τους τοίχους, να ξεσκίσω όλες τις αφίσες και όλα τα άρθρα και όλες τις φωτογραφίες που έχω κολλήσει κατά καιρούς πάνω τους κι αφού τους αφήσω γυμνούς να βγάλω όλα τα βιβλία από τα ράφια και να τα σκίσω κι αυτά μέχρι τελευταία σελίδα κι έπειτα να καταστρέψω τα cd, να τα σπάσω, να τα ποδοπατήσω και να κάνω και τα πιάτα κομμάτια πετώντας τα στο ταβάνι για να σπάσουν και να πέσουν θρύψαλα στο πάτωμα και τους καναπέδες να τους μουτζουρώσω με κυρομπογιές και τα ρούχα να τα βγάλω από τις ντουλάπες, να τα πετάξω στο πάτωμα και να τα ανακατέψω μέχρι να γίνουν μια αλάνταβη, πολύχρωμη στοίβα. Και να καταστρέψω ολόκληρο το σπίτι. Χωρίς φωνές, χωρίς τίποτα. Μόνο η καταστροφή θα ακουγόταν.

Χάος.

Όλα πεταμένα στο πάτωμα. Γυαλιά χαρτιά. Κι εγώ κάπου εκεί ανάμεσα να ανασαίνω ράθυμα με μάτια ανοιχτά για να το βλέπω.

Εκτονώνομαι.

Είναι κάτι στιγμές που θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω άναρθρα, να κλάψω, να σπάσω, να πέσω, να πονέσω κι έπειτα να κολλήσω το βλέμμα στο κενό και να μην ξαναμιλήσω ώσπου να πεθάνω.

Εκτονώνομαι και τελειώνει. Μέχρι να χρειαστεί να με ξανακλειδώσω στο σπίτι.

16/10/2007

δάχτυλα μπλεγμένα, βλέμματα αγκαλιασμένα. είναι οι άλλοι, όχι εμείς, εκείνοι που θέλουν να μπορούν και μπορούν. ένα ποτήρι κρασί, κόκκινο, μόνο αυτό μου χρειάζεται τώρα. και κάποιος να μου το προσφέρει, βαρέθηκα πια να γεμίζω μόνη μου τα ποτήρια μου. με κούρασαν πια οι ίδιοι στίχοι που ακούω για χρόνια και μουρμουρίζω όταν οι άλλοι είναι - ή δεν είναι - μπροστά, δεν είναι αυτό που με απασχολεί. χρειάζομαι άλλη θέα, διαφορετική από αυτή που αντικρίζω τον τελευταίο καιρό, θέλω περισσότερο βάθος πασπαλισμένο με επιφανειακή ελαφρότητα. θέλω χρώματα πολλά, έντονα, μουντά, παλ, ανακατεμένα, ξέρεις, από αυτά που δεν ξέρεις πώς ακριβώς να τα ονομάσεις. πρασινογαλάζιο με ένα τόνο χρυσό. τα θέλω όλα αυτά. να τα ενώσω περίτεχνα και να φτιάξω το λευκό.

17/9/07

Υ.Γ. παιδιά, σας ευχαριστώ