Μη σταματάς! Συνέχισε.

Δώσε στην καρδιά λόγο να χτυπά σαν τρελή.

Δώσε στο μυαλό υλικό για όνειρα νυχτερινά που το πρωί θα έχουν ξεχαστεί.

Δώσε στο μελάνι αφορμές να σκορπιέται εδώ κι εκεί.

Δώσε στα κλειστά μάτια εικόνες για να μην αντικρίζουν το σκοτάδι.

Κι άλλο! Δεν τελείωσε εδώ. Κυλάει ακόμη και το ξέρεις.

Αφού χρόνια τώρα δεν το σκορπάς, αλλά σταγόνα σταγόνα το μαζεύεις στις χούφτες σου και το φυλάς σαν πολύτιμο υλικό. Το κοιτάς συχνά, το προσέχεις σαν τα δυο σου μάτια και δεν το αφήνεις να φύγει. Δεν το αφήνεις.

Ακόμη κι αν μερικές στιγμές το πέταξες, έτρεξες γρήγορα να το μαζέψεις πάλι.

Σταγόνα, σταγόνα...