Νίκο

Δεν είναι κι εύκολο... Πώς να ξέρω τι κρύβεται πίσω από την κάθε ανάσα σου; Με κοιτάς στα μάτια μα δε μπορώ να φανταστώ τι βλέπεις στα δικά μου. Αυτό που θέλω ή αυτό που μπορείς; Μπορείς να δεις αυτό που θέλω; Σου μιλάω μα είναι τόσο δύσκολο να καταλάβω αν καταλαβαίνεις. Πάντως συνεχίζω να σου μιλάω. Φωνάζω. Φωνάζεις κι εσύ. Μέσα στη δυστυχισμένη - ; - επανάληψή σου. Σου μιλάω ψιθυριστά. Οι φωνές δε βγάζουν πουθενά. Μα εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις χτυπώντας τις γροθιές σου στο κρεβάτι και τα μικρούτσικα μάτια σου μου φαίνονται τώρα ακόμη πιο μικρά. Σου μιλάω ψιθυριστά. Οι φωνές δε βγάζουν πουθενά. Και επιμένω πεισματικά να προσπαθώ να σου εξηγήσω. Και τώρα πια σταματάς να φωνάζεις. Τα μάτια σου καρφώνονται στα δικά μου. Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Μα ναι, με καταλαβαίνεις. Βάζεις τη φόρμα σου και πας να κάνεις το τσιγάρο σου. Μέχρι την επόμενη φορά...