Πώς μπορεί η μη-ύλη να ξεπερνά σε αξία την ύλη; Μήπως επειδή κρύβει μαγεία ; Κι αυτή η μαγεία, ως κάτι άπιαστο, καταλήγει πολύτιμο; Δε μπορείς να τη δεις, δε μπορείς να την αγγίζεις, μπορείς όμως να την επιδιώξεις και να την νοιώσες. .
Δεν τη βλέπω, μα ξέρω πώς υπάρχει.
Την επιθυμώ, αλλά είναι κάτι στιγμές που δεν ξέρω κατά πού να τη γυρέψω.
Εκεί που νομίζω ότι την έχω, ξαφνικά τη χάνω.
Δεν είμαι σίγουρη ότι με μια μου πράξη μπορεί να την αποκτήσω, αλλά αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα με αυτή την πράξη να έρθω πιο κοντά της, δε θα διστάσω.
Μερικές φορές τη βλέπω μέσα στα μάτια σου, αλλά είμαι εγωίστρια, δε μου αρέσει η μορφή της, δεν τη θέλω έτσι!
Άλλοτε πάλι είναι τόσο δυνατή που καταντά επώδυνη για τα όριά μου.
.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Είναι όντως πλάσματα υπέροχα μοναδικά. Τους αγαπώ γιατί από την πρώτη κιόλας ανάσα τους και σε κάθε επόμενη εμφυσούν στον κόσμο δόσεις εν δυνάμει μαγείας. Φτάνει μονάχα να ξέρουν να τις εκμεταλλευτούν σωστά για να την αναδείξουν. Μπορούν, αν το θελήσουν, να χρησιμοποιήσουν ένα αμάλγαμα γης και ψυχής και να φτιάξουν ουρανό. Κι αν ακόμα κι αυτό δεν τους φτάνει – γιατί είναι άνθρωποι, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη φύση τους, έχουν αδυναμίες, είναι πλεονέκτες και δεν αντέχουν για πολύ τη μοναξιά – μπορούν στον ουρανό τους να καλέσουν κι άλλους ανθρώπους και να επιδιώξουν μαζί το αιώνιο. Δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά αξίζει την προσπάθεια.
Τι ανόητοι που είμαστε ώρες ώρες… Ψάχνουμε τριγύρω για μαγεία ενώ στην ουσία την κουβαλάμε εντός μας.
.
Ναι, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή προσφέρονται δωρεάν. Δεν αγοράζονται, δεν πουλιούνται αυτά τα ίδια. Μονάχα τα υποκατάστατά τους. Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να αποκτήσουμε ένα κομμάτι από τη θεία φύση τους αλλά χρησιμοποιούμε μέσα γήινα, ανθρώπινα χωρίς να φροντίσουμε πρώτα να τα αγκαλιάσουμε με ψυχή, για να τους δώσουμε διάσταση θεϊκή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου