Έπεσε η αυλαία. Τέρμα το παραμύθι.

Έχω τη γεύση των χειλιών του στα δικά μου χείλη και το άρωμά του στο λαιμό μου. Ακόμα και τώρα αισθάνομαι το χέρι του τυλιγμένο γύρω από τη μέση μου. Τα μάτια του, μεγάλα και καθαρά, παρατηρούν το δικό μου βλέμμα, που ταξιδεύει στο ποτάμι.

«Σ’αγαπώ», ψιθυρίζει.
Δε μιλάμε…
«Εσύ μ’αγαπάς καθόλου;».

Τον κοιτάζω κατάματα και χάνομαι στο πράσινο των ματιών του. Αυτό το βαθύ βλέμμα ήταν όλη μου η απάντηση.
Ζητώ τα χείλη του ξανά και ξανά. Αναρωτιέμαι το γιατί, όμως η απάντηση δεν υπάρχει πουθενά. Απλά συνεχίζω να παραδίδομαι στα χάδια του, που με κάνουν να αναριγώ και ξεχνώ τα πάντα.
Τα βλέφαρά μου βαριά και ο ύπνος μου χαϊδεύει ερεθιστικά το μάγουλο. Όμως δε θέλω ακόμα να παραδοθώ στην αγκαλιά του. Φοβάμαι πως έτσι θα ξεχάσω την έντονη στιγμή που πριν από λίγο έζησα. Δε θα αφήσω κάτι τέτοιο να συμβεί. Θα κρατήσω τη γλυκιά αίσθηση που έχω στην ψυχή μου ζωντανή, ακόμα κι αν χρειαστεί να πονέσω… Είμαι όμως έτοιμη για κάτι τέτοιο; Αξίζει; Φοβάμαι να το σκεφτώ περισσότερο και να προσπαθήσω να δώσω απαντήσεις. Ίσως και να είναι καλύτερα να αγνοήσω έστω και για μία φορά το «πρέπει» και να ενεργήσω εντελώς αυθόρμητα.
Με φιλάει ακόμα μια φορά. Το φιλί του είναι μεθυστικά απαλό και τυραννικά αργό. Καθώς περνά τα χείλη του προς το λαιμό μου η καρδιά μου ξεσπά σαν πυροτέχνημα και η ύπαρξή μου ολόκληρη γνωρίζει την πλήρη απόλαυση. Κάθε κύτταρό μου μοιάζει με ένα μικρό εκρηκτικό μηχανισμό που από στιγμή σε στιγμή πρόκειται να εκραγεί.
Δεν είναι ένα απλό άγγιγμα χειλιών.
Είναι άγγιγμα ψυχών. Είναι έρωτας…

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2004

Έχω ανάγκη , Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έχω ανάγκη μια σου λέξη,
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες.
Έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα,
απ’ την αλήθεια να τρομάξω
και να βουλιάξω σ’ ένα ψέμα.

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου,
με την παλάμη μου ν’ αγγίξω
τον πυρετό στο πρόσωπό σου,
Έχω ανάγκη να σε νοιώσω
σαν μία προσωπική μου νίκη.
Με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει...

Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη,
ένα σακατεμένο βράδυ,
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δύο φλόγες μέσα στο σκοτάδι.
Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη,
που όσο θυμάμαι με πονάει...
Έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ’ αυτή η αγάπη δεν περνάει...

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρά μου θα σε ψάξω.
Ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω.
Σ’ όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω,
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν’ αγαπάω.

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου,
σαν να ‘σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου.

Αφιερωμένο μάτια μου…

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2004

Όλοι αλλάζουν…
Όλα αλλάζουν…
Αρκεί να μη φοβούνται να τολμήσουν.

Η μουσική, όπως πάντα, δυνατά. Η στιγμή είναι η πιο όμορφη ολόκληρης της ημέρας. Είναι η στιγμή που τα δύο πιο φωτεινά στοιχεία του κόσμου συναντιούνται και παίζουν ένα ερωτικό παιχνίδι που ποτέ όμως δεν είναι το ίδιο. Ο ήλιος παραχωρεί τη θέση του στο φεγγάρι δίνοντάς του ένα απαλό φιλί και το φεγγάρι έρχεται να φωτίσει τις νύχτες των ανθρώπων. Αυτή η ερωτική σύζευξη γίνεται αισθητή μόνο αν κλείσεις τα μάτια σου και αφήσεις το κοκκινωπό χρώμα της ένωσής τους να χαϊδέψει τα μαλλιά σου…
Με κλειστά μάτια τι άλλο μπορώ να σκεφτώ πέρα από εκείνον που μου θυμίζει την ομορφιά…;

Τρίτη 15 Ιουνίου 2004

Αγκαλιά Ανάγκη Απουσία
Βραδινό Βλέμμα
Γρήγορα Γλυκά
Δημήτρη
Ένιωθα Έφυγες
Ζει
Ήθελα Ηδονή
Θάρρος
Ίνδαλμα
Κοιτάς Καρδούλα Καλοκαίρι
Λόγια Λάθος Λιώνει
Μάτια Μικρό Μου
Νύχτα
Ξένοι
Όνειρο Όρκος
Περιπλανήσεις Ποτάμι Πάντα Πονάει
Ραγίζω
Σιωπή Στενά Σκιές
Τέλος Τρέχω
Υποσχέθηκες Υπάρχει
Φιλί Φλόγα
Χέρι Χάδι
Ψέμα Ψύχρα
Ωχ…

(Χίλιες Σιωπές, Ελένη Τσαλιγοπούλου)