Μια φωνή μακρινή και ψίθυροι τριγύρω μου. Ονόματα και θεωρίες από τη μία... «Τι θα κάνουμε το βράδυ;» από την άλλη... Πιάνω ήχους μα δεν ακούω. Ταξιδεύω για ακόμη μία φορά. Και χάνομαι μέσα σε σύννεφα λευκά. Σιγοτραγουδώ κάτι μελωδίες ξεχασμένες.
Ποιός είναι αυτός ο Habermas; Έχασα την αρχή... Τώρα πια δε μπορώ να παρακολουθήσω. Δεν καταλαβαίνω. Χρειάζομαι διάλειμμα. Μήπως να φύγω; Καλύτερα όχι...
«Η σύγχρονη φιλοσοφική πρακτική...», «Το φιλοσοφικό υποκείμενο...», «Τι είναι το σύστημα;»
Σε λίγο καιρό όλα αυτά θα έχουν τελειώσει και καθώς θα βγαίνω από το αεροπλάνο θα αναστενάξω με ανακούφιση. Θα είμαι αλλού... Μακριά πολύ! Και θα περπατώ στην πόλη και θα έχω τη μυρωδιά του καφέ στα ρουθούνια μου και θα φοράω ένα μπλε αδιάβροχο και θα κρατάω και μία μαργαρίτα στο χέρι και θα έχω κι ένα βιβλίο στην τσάντα μου. Χαμογελώ απαλά και ντροπαλά.
Και ξαφνικά όλα χάνονται από το μυαλό μου. Σα να έπεσε μία πετρούλα στη λίμνη του μυαλού μου και τάραξε τις νεροσκέψεις μου. Ανοιγοκλείνω σπασμωδικά τα βλέφαρά μου.
Δεν ήταν τίποτα τελικά... Μόνο μία αχτίδα που γλιστρώντας πονηρά μέσα από τις περσίδες έπεφτε στο πρόσωπό μου.
Και συνεχίζω να χαμογελώ απαλά και ντροπαλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου