Και τι να γράψω, μου λες; Πώς να βρω τις σωστές λέξεις για κάτι που δεν το ‘χω ξανανοιώσει αλλά είναι τόσο αφοπλιστικά γνώριμο που το πρώτο πράγμα που μου φέρνει στο μυαλό είναι να πιάσω χαρτί και μολύβι και να το εγκλωβίσω για να το βλέπουν για πάντα τα αχόρταγα μάτια μου; Έρχονται όλα στο μυαλό μου και για ακόμη μια φορά οι σκέψεις γίνονται κουβάρι. Αφήνω το έξω να με αποπροσανατολίζει και ξεχνάω – μου επιτρέπω να ξεχνάω – τι θέλω να σκεφτώ. Αυτό που πριν από λίγο μου είπες να πάψω να κάνω. Ξέχασα από τι ξεκίνησα και μπλέχτηκα οπότε άνοιξα τα μάτια και έβγαλα τις παλάμες από το πρόσωπό μου. Θα μπω σε ένα δρόμο. Θα πάψω να σκέφτομαι ότι το κεφάλι μου πονάει και θα προσπαθήσω να βρω γιατί πονάει κάτι τέτοιες στιγμές. Δεν έχω ανάγκη να τρέξω. Μου αρκεί να πάω προς τα μπροστά. Ποτέ όμως δε θέλω να νοιώσω μόνη. Δε θα το αντέξω. Αυτή η φράση αντηχεί μέσα στο μυαλό μου και με πονάει τόσο πολύ. Είμαι μόνη μου. Νομίζω πως έτσι είναι τα πράγματα αλλά εγώ αρνούμαι να το δεχτώ από φόβο. Δεν ξέρω…

Όχι
αρνούμαι να μην ξέρω!

υ.γ. για το 2008 τι εύχομαι..; να πάψουν πια να υπάρχουν τα «δεν ξέρω» μου. ή μάλλον να τα πάψω εγώ.