Κάτι με έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό με τις στιγμές, που έρχονται και τρυπώνουν μέσα στο μυαλό και γίνονται εικόνες, γιατί πρέπει να βρω έναν τρόπο να τις συγκρατήσω… Όχι ότι έχει σημασία βέβαια, απλά με κάνουν να χαμογελώ ανιδιοτελώς. Μου φτιάχνουν τη διάθεση! Στιγμές ξένες! Μόνο οι εικόνες είναι δικές μου! Στιγμές των άλλων που γίνονται εικόνες δικές μου… Ξέρεις, που είναι αποκομμένες από κάθε τι άλλο, γιατί δεν μπορώ να ξέρω ούτε τι έγινε πριν, ούτε τι θα γίνει μετά, ούτε γιατί, ούτε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που τους αφιερώνω δυο-τρεις ανάσες μου για να καρφώσω το βλέμμα πάνω τους, ούτε τίποτα τέλος πάντων! Το μόνο που έχει σημασία είναι που παίρνει το μάτι μου για μερικά δευτερόλεπτα – είναι εκείνη η στιγμή που το τρόλεϊ που με πάει σπίτι έχει σταματήσει στη στάση - εκείνο το Φιλιππινεζάκι με το λευκό φορεματάκι και τα μαλλάκια του τραβηγμένα πίσω σε κότσο να έχει απλώσει τα χέρια του και με το κεφάλι προς τον ουρανό να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και να τραγουδάει, ποιος ξέρει τι… Κι ούτε που δίνει σημασία σε κανέναν… Μα του χαμογελώ κι ας μη με βλέπει. Αυτό μόνο. Κι έπειτα, κατεβαίνω από το τρόλεϊ και περπατάω στο πεζοδρόμιο. Φτάνω στη διασταύρωση κι εκεί που πάω να στρίψω περνάω μπροστά από την είσοδο του άλσους κι ασυναίσθητα κοιτώ προς τα μέσα, εκεί που είναι τόσο σκοτεινά και «φοβιστικά» που τρία χρόνια τώρα, μόνο μία φορά έχω τολμήσει να πατήσω το πόδι μου. Και με το που στρίβω το κεφάλι να κι άλλη μια ξένη στιγμή! Μία γιαγιά κι ένας παππούς αγκαλιασμένοι φιλιούνται! Ποιός να το φανταζόταν! Χαμογελώ και σ’ αυτούς κι ας μη με βλέπουν. Αυτό μόνο.
Όλο αυτό μοιάζει με άλμπουμ φωτογραφιών που έχω βρει πεταμένο στο δρόμο. Το σηκώνω, το ξεφυλλίζω και παρόλο που δεν μπορώ να αναγνωρίσω κανένα από τα πρόσωπα που ποζάρουν στις φωτογραφίες, η ομορφιά που ξεχειλίζει με κάθε γύρισμα των φύλλων μου φτάνει. Δε με νοιάζει αν μου είναι γνώριμοι ή όχι όλοι αυτοί. Σημασία έχει μόνο αυτό και δε θέλω ούτε να δω ούτε να γνωρίζω το υπόλοιπο. Μπορεί και να είναι στυγνά άσχημο. Εξάλλου έτσι δεν είναι όλες οι φωτογραφίες στα άλμπουμ; Χαρούμενες. Ακόμα κι αν τις κοιτάζεις ξανά και ξανά και σε γεμίζουν αναμνήσεις ίσως και θλίψη για τα χρόνια που έχουν περάσει τελικά χαμογελάς κι ας έχεις δακρύσει. Πάντα εκείνα τα χρόνια είναι όμορφα όταν πια έχουν φύγει. Μπορεί μετά από χρόνια να βλέπεις το Δημοσθένη, τον Άκη και την Ανδρομάχη να ποζάρουν χαμογελαστοί και ξέγνοιαστοι, αλλά μέσα στη φωτογραφία δε βλέπεις το Θέμη να τραβάει την κοτσίδα της Βάσως κι εκείνη να τσιρίζει και να έχει εκείνο το ύφος το πονεμένο και κακόμοιρο, απλά και μόνο επειδή στέκονταν λίγο πιο πέρα. Μετά από καιρό δε θα θυμάσαι καν ότι ήταν κι εκείνοι εκεί… κοιτώντας τη φωτογραφία το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι η ωραία αίσθηση που σου είχε αφήσει εκείνη η εκδρομή με τα «παιδιά», που όλοι είχαν περάσει τόσο όμορφα! Αυτό μόνο.

Μηχανισμός άμυνας;
Επιλεκτική μνήμη;
Ζωή;