Έχεις δει ποτέ σου τέτοια σύννεφα;
Σα μακριά μαλλιά που τα φυσά ο άνεμος.
Με φόντο πεδιάδες και ράγες.
Και τούνελ να σε καταπίνουν, να σε βυθίζουν στο σκοτάδι
κι έπειτα να σε φτύνουν άτσαλα στο φως.
Ξανά και ξανά.
... Έχεις δει ποτέ σου τόσες πράσινες αποχρώσεις;
Και καφετιές κορδέλες κι αμυγδαλιές πιτσίλες.
Και συ σα φίδι ή σα σκουλήκι, ή μάλλον σα φίδι,
να γλιστράς ανάμεσά τους
χωρίς να ακουμπάς τίποτα και πουθενά.
....
Έχεις αφουγκραστεί ποτέ σου μια τόσο μελωδική ησυχία;
Κάτι σα χτύπος χωματένιας καρδιάς και αναστεναγμός κόκκινων πετάλων. Σαν τότε που με άφηνες να ακουμπώ το αναψοκοκκινισμένο μάγουλό μου στο στήθος σου...
Κι άκουγα προσεκτικά
έναν - έναν
κάθε χτύπο της καρδιάς σου.
Και τα μακριά μαλλιά μου λικνίζονταν υπάκουα στο ρυθμό κάθε αναπνοής σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου