«Το καλοκαίρι αυτό μαζί σου αλλιώς το είχα φανταστεί. Γεμάτο ζωή, γεμάτο καινούρια πράγματα, γεμάτο από κάθε άποψη! Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι αυτό το καλοκαίρι ήταν γεμάτο από ζωή και για την ακρίβεια γεμάτο από μαθήματα ζωής. Μπορεί στα περισσότερα από αυτά να απέτυχα παταγωδώς, όμως δε μετανιώνω για τίποτα απ’ ό,τι έκανα, είτε ήταν καλό είτε ήταν κακό. Πέρασα από πανελλήνιες, από φωνές, καβγάδες με φίλους, ανούσιες απόπειρες να ενταχθώ σε μία παρέα, βασανιστικά ερωτηματικά και τελικά κατάφερα, μήνα Αύγουστο, στο τέλος του καλοκαιριού της αποφοίτησής μου από το σχολείο, να βάλω τα πράγματα σε μία τάξη. Επιτέλους επικρατεί και πάλι ισορροπία στη ζωή μου. Δε μου αρέσουν τα σκαμπανεβάσματα. Η ποικιλία, ναι! Όχι όμως η αβεβαιότητα, η έλλειψη προγράμματος και το συνεχές ψάξιμο ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι μου γίνεται και τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω. Δεν μετανιώνω για τίποτα απ’ ό,τι έχω κάνει, όμως αυτό δε σημαίνει πως είμαι και περήφανη γι’ αυτό το καλοκαίρι. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Ποτέ! Ο βασικότερος όμως λόγος για τον οποίο θα το θυμάμαι είσαι εσύ που με ανέβασες στα σύννεφα, έστω και για τόσο λίγο...»

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2004

......................

.......................

..........

Υ.Γ. Ούτε που ξέρω πώς και το ξέθαψα αυτό το κομματάκι... Πόσο παιδιάστικα αθώα αντηχούν τώρα πια αυτά τα λόγια στα αφτιά μου!