Όταν το φεγγάρι έβγαινε στον ουρανό
το κορίτσι συναντούσε το αγόρι κοντά σ'ένα δέντρο δίπλα στη λίμνη
κι εκεί, στο φως της σελήνης, παραδινόταν
στην αγκαλιά του, στα χάδια του, στα φιλιά, στον έρωτά του
και ήταν ευτυχισμένη,
όμως
κάθε φορά που γύριζε στο σπίτι της
την περίμενε κάποιος άλλος κι ένοιωθε δυστυχισμένη.
Έλυνε τα μαλλιά της,
περπατούσε πάνω κάτω στο δωμάτιο,
κοιτούσε από το παράθυρο
και κατσούφιαζε χωρίς να γνωρίζει ούτε και η ίδια το λόγο,
ώσπου η μέρα περνούσε κι ερχόταν το βράδυ
και συναντούσε ξανά το αγόρι
και ήταν πάλι ευτυχισμένη.
Η αγκαλιά του τη γέμιζε ηδονή και όταν την κοιτούσε με τα μελαγχολικά μάτια του ένα ρίγος διαπερνούσε το κορμί της.
Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που αγαπούσε ένα κορίτσι.
Όταν το φεγγάρι έβγαινε στον ουρανό
το αγόρι συναντούσε το κορίτσι κοντά σ'ένα δέντρο δίπλα στη λίμνη
κι εκεί, στο φως της σελήνης, την τύλιγε
στην αγκαλιά του, στα χάδια του, τη γέμιζε φιλιά κι έρωτα
και ήταν ευτυχισμένος,
όμως
κάθε φορά που γύριζε στο σπίτι του
τον περίμενε κάποια άλλη κι ένοιωθε δυστυχισμένος.
Έβγαζε τα ρούχα του, περπατούσε ξιπόλυτος στο μάρμαρο,
κοιτούσε από το παράθυρο
και χαμογελούσε ασυναίσθητα, χωρίς αιτία,
ώσπου η μέρα περνούσε κι ερχόταν το βράδυ
και συναντούσε ξανά το κορίτσι
και ήταν πάλι ευτυχισμένος.
Όταν την έπαιρνε αγκαλιά την ένοιωθε να τρέμει πάνω του και όταν εκείνη τον κοιτούσε με τα μαύρα μάτια της μία πίκρα τον κυρίευε αναπάντεχα.
Μια νύχτα το φεγγάρι δεν είδε το κορίτσι και το αγόρι κοντά στο δέντρο δίπλα στη λίμνη, τους είδε μέσα στα νερά της να το κοιτούν κατάματα πιασμένοι χέρι χέρι.
Τέλος του παραμυθιού
Καληνύχτα
4/3/2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου