σαλόνι, 11 Αυγούστου 2007

Ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου Τότε ότι μετά από τρία χρόνια και δέκα ημέρες θα βρισκόμουν στην Αθήνα αγκαλιάζοντας το πάτωμα του σπιτιού που Θα νοίκιαζα και κοιτώντας το κινητό θα προσπαθούσα να πάρω μια απόφαση – σύμφωνα με τη λογική εύκολη κι ασήμαντη, σύμφωνα με οτιδήποτε άλλο όμως τρομερά δύσκολη και σημαντική. Μια απόφαση σχετικά με σένα και το άκουσμα της φωνής σου. Σχετικά με σένα που με άφησες μόνη μπροστά στη δημοτική βιβλιοθήκη. Σχετικά με σένα που τρόμαξα να σε αναγνωρίσω όταν γύρισες από το νησί. Σχετικά με σένα που λίγο πριν το άγγιγμά σου μου έφερνε ρίγη και ξαφνικά μετά από έξι λέξεις σου στη σκέψη του και μόνο ένοιωθα ένα φρικαλέο πόνο. Τότε όχι, ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου… Μα νά, είμαι εδώ, Αύγουστο, να σ’ αγαπώ όχι τόσο όσο παλιά, μονάχα πιο συνειδητά. Και να διστάζω. Μάλλον από φόβο. Όχι δεν ντρέπομαι που το λέω. Φοβάμαι μη μ’ αφήσεις πάλι μόνη, όπως έκανες τότε. Τώρα το μέσα μου σ’ έχει συγχωρέσει για το τότε, δεν ξέρω όμως αν μπορεί να το ξανακάνει αν υπάρξει κάποιο καινούριο τώρα. Ίσως γι’ αυτό προτιμώ να διστάζω. Γιατί κατάφερα επιτέλους να θυμηθώ πως είναι να σ’ αγαπώ χωρίς θυμό και αρνούμαι να αφήσω τον οποιονδήποτε να με κάνει πάλι να το ξεχάσω. Ακόμη κι αν αυτός ο οποιοσδήποτε είσαι εσύ από την άλλη άκρη της γραμμής.