Arcangelo I

βότκα με στιμμένο λεμόνι και τα γνωστά τραγούδια να γαργαλάνε το μέσα μου κι έτσι απλά και ήρεμα σχεδόν αυθόρμητα βγαίνουν όλα στην επιφάνεια, αυτά που ήθελα να πω γίνονται ζευγάρι με αυτά που δεν ήθελα να πω κι αυτά που φοβόμουν να πω αγκαλιάζουν σφιχτά αυτά που δεν ήξερα ότι ήθελα να πω κι όλα αυτά μαζί μου βάζουν ένα τσιγάρο στα χέρια, ένα τσιγάρο που δεν προλαβαίνω να καταλάβω πότε έχει τελειώσει, δεν κάθομαι αναπαυτικά συνέχεια αλλάζω θέση στρίβω από τη μία γυρίζω από την άλλη αλλά πάντα σε κοιτώ στα μάτια μα η αλήθεια σου δε με ανακουφίζει όμως μου φτάνει που μου μιλάς
«να πληρώνουμε σιγά σιγά;»
«αμέ»
«10,50»
«πού έχουμε αφήσει τη λίμο;»
«σύνταγμα»
«α ok καληνυυύχτα»
«γειά σου και σένα μαρίτσα»