VaNiGLia

Μιλάς και σ'ακούω. Μιλάω και μ'ακούς. Όλα είναι τόσο απλά. Κι όμως... Δε σε καταλαβαίνω. Δε με καταλαβαίνεις. Προσπαθούμε πολύ, ξανά και ξανά, εδώ και μέρες, εδώ και μήνες. Έχει περάσει καιρός...

Κράτα μου το χέρι... Πιο σφιχτά!

Έτσι... Πάρε με αγκαλιά και ζέστανέ με. Κοίτα με στα μάτια. Άσε με ν'αγγίξω το πρόσωπό σου. Να, ακούς τη μουσική; Όχι; Ούτε κι εγώ. Ακούς την καρδιά μου που χτυπά δυνατά; Ναι; Μη μιλάς. Θα σωπάσω κι εγώ. Τι δουλειά έχουν τα λόγια κάτι τέτοιες στιγμές; Κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα. Βάζουν τα συναισθήματα σε καλούπια και τα πνίγουν.

Απλά κράτα με, αγάπα με.

Είδες, δεν είναι και τόσο δύσκολο να σε καταλάβω, δεν είναι τόσο δύσκολο να με καταλάβεις. Τα μάτια μας μπορούν να ανταλλάξουν βλέμματα πολύ πιο καθαρά από τις λέξεις. Μια ματιά σου μπορεί να μου πει χίλιες λέξεις. Μια ματιά σου μπορεί να μου πει χίλια πράγματα.

Θέλω τα χείλη σου να με φιλούν και τα μάτια σου να μου μιλούν...

Μα γιατί με κοιτάζεις έτσι; Ναι, όταν πιστέψω στην αλήθεια των ματιών σου τότε θα αφεθώ στις λέξεις. Μόνο όταν πιστέψω τα μάτια σου. Το "σ'αγαπώ" είναι τόσο υπέροχο αλλά και γεμάτο υποσχέσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια. Αν εσύ δεν είσαι μαζί μου θα χαθώ και

ξέρεις πόσο πολύ φοβάμαι το σκοτάδι.

Ενώ τα μάτια είναι πάντα φωτεινά. Το βλέμμα μπορεί να είναι σκοτεινό αλλά τα μάτια είναι πάντα φωτεινά. Κοίταξέ με. Μη χαμηλώνεις τα μάτια! Κοίταξέ με!

Άσε με να δω... Άσε με να καταλάβω. Το ξέρω... Κι εγώ φοβάμαι. Πολύ.

Σε παρατηρώ. Βλέπω πώς στέκεσαι, πώς κινείσαι, σε αισθάνομαι να κάθεσαι δίπλα μου. Καμιά φορά σε κοιτώ βαθιά στα μάτια. Κι εσύ ανταποδίδεις. Άλλες φορές εσύ με κοιτάς βαθιά στα μάτια. Κι εγώ ανταποδίδω. Όχι όμως για πολύ... Κάποιες στιγμές η αλήθεια του ενός είναι πολλή για να την αντέξει ο άλλος. Προς το παρόν... Γι'αυτό σπεύδουμε κι οι δυο να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο.

Μια μικρή ανακούφιση. Μικρή και προσωρινή. Γιατί μετά από λίγο, νοιώθωντας την ανάσα σου βαριά δίπλα μου, δε μπορώ ν'αντισταθώ. Δειλά γυρνώ και σε ξανακοιτώ. Και βλέπω ότι πας να πεις κάτι... Πες το! Μπορεί να έχει έρθει η στιγμή να το πιστέψω. Μπορεί να είναι η ώρα να στο πω κι εγώ. Ας προσπαθήσουμε...

Όχι μη φεύγεις! Μη φεύγεις κι εσύ. Γιατί φεύγετε όλοι; Το ξέρω πως φοβάσαι. Σου είπα πως κι εγώ φοβάμαι. Αλλά θέλω να προσπαθήσω.

Περπάτα μαζί μου, σε παρακαλώ...

Σε παρακαλώ...